Dawna szkoła w Solcu Kujawskim

W Łęgnowie i Przyłubiu szkoły istniały już od początku XVII w., w Otorowie od 1620 r. Dzieci z Makowisk wcielone były początkowo do szkoły w Otorowie. W Kabacie i w Olędrach Zamkowych nauczyciele zatrudnieni byli już na kilka lat przed panowaniem pruskim. W samym Solcu, w XVIII w. prawdopodobnie nie było żadnej szkoły. Nawet przedstawiciele szlachty i mieszczaństwa nie umieli pisać. W 1784 r. ani burmistrz, ani sędzia miejski nie potrafili pisać swoich nazwisk.

W Solcu szkoła katolicka została wybudowana dopiero w roku 1837 r., ewangelicka szkoła istniała od 1820 r. W 1874 r. Powstała szkoła przy ulicy Szerokiej. Szkoła miał cztery klasy, w 1891 r. rozbudowano do 7 klas. Pierwszym nauczycielem szkoły powszechnej był bardzo ceniony Adolf Rude. W roku 1906 odbyło się w Solcu otwarcie szkoły średniej. W międzyczasie powstały, obok istniejącej od 1796 r. szkoły nr IV; w 1884 – szkoła nr II, w 1889 – szkoła nr III, w 1898 – szkoła nr V i w 1901 – szkoła nr VI. Prywatne szkoły miały przeważnie krótki czas trwania – kilka miesięcy. 

W Łęgnowie budynek szkolny z czterema klasami wzniesiono w 1887 r. Od 1903 r. szkoła miała trzech nauczycieli, a od 1909 r. były cztery klasy z czterema nauczycielami. 

Opracowanie Bartłomiej Grabowski, źródła: P. Rudolf, Z historii Solca Kujawskiego i okolicznych wsi, Solec Kujawski 2003; J. Gruner, Das Schulwesen des netzedistrikts zur Zeit Friedrichs des Grossen, Breslau 1904; Akta Otorowa oraz APP, akta szkolne Departamentu Kamery w bydgoszczy, III.B.11; M. Bandurski, J. Kościński, Historia Solca Kujawskiego, s. 19; Akta archiwum soleckiego magistratu i kroniki szkolnej.