Kościół ewangelicki w Solcu Kujawskim

Pierwsze starania o budowę kościoła w Solcu zaczęto już w 1800 r. Jednak dopiero w 1834 r. pobudowano pastorówkę. Pierwszym ewangelickim proboszczem w Solcu był Karl Gottlieb Adolf Leunert. Nabożeństwa do 1847 r. odbywały się w szkole w Olędrach Zamkowych. Dopiero w roku 1845 rozpoczęto budowę kościoła, która kosztowała 5682 talarów. Połowę tej sumy ufundował król Fryderyk Wilhelm IV. Dnia 25 kwietnia 1847 r. nowy kościół został poświęcony. Parafia liczyła około 1000 wiernych. 

Budowla liczyła pięć małych wieżyczek i jedno wejście. Wnętrze kościoła utrzymane było w bieli, ambona i chór upiększone zostały złotymi listwami i pozłacanymi różyczkami. Brakowało wieży zegarowej i organów. W 1852 r. kościół otrzymał dziesięciorejestrowe organy, w 1868 r. dwa dzwony, a w roku 1874 zegar. W roku 1894 kościół został rozbudowany i poświęcony 20 grudnia. 

W 1897 r. założony został cmentarz kościelny przy ul. Toruńskiej, a w 1902 r. wybudowano salkę konfirmacyjna w pobliżu kościoła. W Solcu swe funkcje piastowali księża: Karl Leunert (1834-1858), Hans Peter Petersen (1859-1864), Karl Friedrich Engelmann (1864-1880), Felix Schannewitzke (1880-1888), Rudolf Trautmann (1888-1890), Paul Greulich (1890-1930), od 1931 roku pomocniczy pastorowie. Zatrudnieni byli głównie w Przyłubiu i Kabacie. Byli to: Hanow, Schneider, Zimmermann, Wacknitz i Just.

W czasie wojny światowej kościół ewangelicki musiał oddać jeden dzwon, podczas gdy kościół katolicki dzwony swoje, ze względu na wartość zabytkową, mógł zatrzymać. Po całkowitym odnowieniu kościoła w 1927 r. dzięki staraniom i wielkiej ofiarności pastora Paula Greulicha i jego zacnej małżonki oraz po zawieszeniu dwóch tablic pamiątkowych dla uczczenia 207 poległych na wojnie światowej ewangelickich parafian, poświęcone zostały w 1929 r. jego trzy nowe stalowe dzwony.

Od 1890 r. duchowny mieszkał w pastorówce w Nowym Plątnowie. W 1911 r. wybudowano w Plątnowie smukły kościół z zegarem na wieży, ufundowanym przez właściciela fabryki Augusta Bumke. Stare dzwony, ważące 10 cetnarów, odlane były w roku 1832 z metalu ze zdobytej francuskiej armaty.

Postawiony w Łęgnowie, w roku 1830 r, dom modlitewny został rozebrany w 1920 r. Kościół w Otorowie wybudowany w roku 1695 spalił się 19 grudnia 1897 r.

Opracowanie Bartłomiej Grabowski, źródła: P. Rudolf, Z historii Solca Kujawskiego i okolicznych wsi, Solec Kujawski 2003; J. Gruner, Das Schulwesen des netzedistrikts zur Zeit Friedrichs des Grossen, Breslau 1904; Akta Otorowa oraz APP,  M. Bandurski, J. Kościński, Historia Solca Kujawskiego; APP, Solec, C.5.