Ożywienie wiślanego szlaku handlowego, doprowadziło do zlokalizowania we Włocławku w 1520 r. ważnej komory celnej dla statków płynących w górę i w dół Wisły. Była to jedyna komora celna na dolnej Wiśle. Głównym towarem spławnym przez miasto było zboże dowożone tu ze wschodnich Kujaw i wschodniej Wielkopolski. Handlowano również drewnem, płodami leśnymi i wyrobami rzemieślniczymi. Najzamożniejsi mieszczanie i kupcy, a także duchowieństwo, byli właścicielami spichlerzów i magazynów, wybudowanych w bliskim sąsiedztwie Wisły.
W mieście rozwijało się rzemiosło. Działali we Włocławku rzemieślnicy zrzeszeni i partacze. Wytwory partaczy nie mogły konkurować z racji nałożonych na nich zakazów, co doprowadziło do zaprzestania ich działalności.
Pomyślnie rozwijało się rzemiosło cechowe, zwłaszcza w XVI w. Wówczas w mieście działało sześć cechów. Działały także miejskie i biskupie zakłady przemysłowe, których rozkwit przypadał na drugą połowę XVI w. Były to: browary, młyny, tartaki i cegielnie.
Miasta rozkwitało, a w jego sercu powstawały nowe domy i ulice. Ulicami, które powstały w wyniku rozbudowy Włocławka były: Cyganka, Królewicka, Piekarska, Przemiejska, Przedwiejska, Wójtowska i Zduńska.
Cegielnie znajdowały się: pierwsza nad jeziorem Grzybno, a druga – miejska nad Zgłowiączką. Rozbudowa miasta zwolniła w 1620 r. na skutek pożaru, kiedy to zniszczona została duża część miasta. Komora celna, która jeszcze w 1620 r. przynosiła spore dochody miastu została przeniesiona do Nieszawy.
Opracowanie B. Grabowski, źródła: Regestra thelonei aquatici Vladislaviensis saeculi XVI, pod red. S. Kutrzeby, F. Dudy, Kraków 1915; S. Arnild, J. Michalski, K. Piwarski, Historia Polski od połowy XV w. do 1795, Warszawa 1962; J. Hofman-Kupisz, Włocławek w 1787 roku, Zabudowa miasta i struktura majątkowo-społeczna mieszkańców, Włocławek 2001; Atlas Historyczny.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz