Okupacja niemiecka zakończyła się dla Piotrkowa 21 stycznia 1945 r. Od północy uderzyły oddziały 47 Armii gen. Franca Perchorowicza i II Armia Pancerna gwardii dowodzonej przez gen. Siemona Bogdanowa. Według M. Słomskiego w trakcie walk o Piotrków zginęło 34 żołnierzy radzieckich. Z. Drwęcki przytacza liczbę 22 żołnierzy Armii Czerwonej.
Po zajęciu Piotrkowa żołnierze radzieccy utworzyli obóz dla jeńców wojennych oraz rodzin niemieckich. Mieścił się on w budynku stolarni należącej przed wojną do Żyda Glinsztajna (później Ośrodek Zdrowia). Do 1946 r. przebywało w nim 350 osób pochodzenia niemieckiego.
Szybko przystąpiono do odbudowy administracji piotrkowskiej. Wraz z armią radziecką powróciło wielu działaczy lewicowych i urzędników. Podstawą prawną był dekret z 21 sierpnia 1944 r. o trybie powoływania administracji I i II instancji uzupełniającej przepisami z późniejszych miesięcy.
Pierwszym po wojnie wójtem Piotrkowa został Wincenty Wypych, z zawodu ślusarz, w okresie międzywojennym działacz KPP. Przewodniczącym Rady został Franciszek Dzięciołowski. Większość radnych piotrkowskich należała do Polskiej Partii Robotniczej. Nowe władze powołały do pracy milicję na czele ze Stanisławem Michałowskim.
Opracowanie B. Grabowski, źródła: J. Kołtuniak, Piotrków Kujawski, Zarys dziejów miasta i parafii, Budgoszcz 2002; M. Słomski, Miejsce straceń, walk i męczeństwa społeczeństwa w latach 1939-1945, Włocławek 1985; Z. Drwęcki, Miejsce walk i męczeństwa w woj. bydgoskim 1939-1945, Bydgoszcz 1969, s. 122; APW, SPA, sygn. 160; W. Jastrzębski, Szukamy prawdy o Potulicach, GW – Region, z 13.11.1998, s. 4.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz