Pierwszy powojenny odpust zgromadził 25 tysięcy wiernych czcicieli Maryi, Pani Kujaw. Przybyły pielgrzymki z Inowrocławia, Kruszwicy, Strzelna, Janikowa i Pakości. Była Sodalicja Mariańska gimnazjum żeńskiego z Inowrocławia. Przybyły parafie: Gębice, Kwieciszewo, Rzadkwin, Sławsk Wielki, Polanowice, Ludzisko, Trląg, Strzelce, Kościelec, Parchanie, Gąski, Gniewkowo, Mogilno, Kołodziejewo, Barcin, Łabiszyn, Złotniki Kujawskie, Tuczno, Orłowo, była Bydgoszcz, Jaksice, był Toruń i Rojewo, Pieranie i Góra, i parafie położone z drugiej strony Jeziora Gopło.
W Markowicach powstało w 1957 r. Niższe Seminarium Duchowne Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej. W 1979 r. przystąpiono do budowy nowego gmachu seminaryjnego, z inicjatywy i pod kierownictwem O. Alfonsa Kupki omi, inżyniera architekta a ówczesnego prowincjała.
Kościół markowicki został odnowiony po wojnie dwa razy: w roku 1947 przez O. J. Napierałę, proboszcza i w 1974 r. przez O. K. Łabińskiego omi, proboszcza i kustosza sanktuarium.
Opracowanie Bartłomiej Grabowski, na podstawie publikacji ks. Kazimierza Józefa Łabińskiego OMI, Bezcenny Skarb Ziemi Kujawskiej, Sanktuarium Matki Boskiej Pani Kujaw Królowej Miłości i Pokoju w Markowicach, Markowice 1987.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz