Po wojnie (1939-1945) służba zdrowia w Lubrańcu w zasadzie nie istniała. Ogólny stan zdrowia ludzi, którzy przeżyli wojnę by bardzo zły.
W 1945 r. uruchomiono nową przychodnię, dostępna ogółowi mieszkańców, która odegrała dużą rolę w zapobieżeniu wybuchowi epidemii chorób zakaźnych, ale podjęła przede wszystkim działalność profilaktyczną i leczenie specjalistyczne. W latach 40-tych czyniono także próby zorganizowania małego szpitala miejskiego, jednak ze względu na trudności lokalowe odstąpiono od tego zamiaru. Dzięki dobrej pracy całej służby zdrowia w Lubrańcem poprawił się znacznie stan zdrowotny mieszkańców miasta.
Początkowo w Lubrańcu było dwóch lekarzy, zaś w latach 80-tych było pięciu lekarzy medycyny, 2 lekarzy stomatologów, 3 farmaceutów i 13 pielęgniarek.
W 1977 r. przeprowadzono kapitalny remont Ośrodka Zdrowia w Lubrańcu, wyposażając go przy tym w nowoczesną aparaturę i sprzęt medyczny oraz uzupełniając fachowy personel służbą zdrowia. Przy ośrodku oddano do użytku izbę porodową na 12 łóżek. Od 1977 r. rozpoczęto prace nad rozbudową Ośrodka Zdrowia w Zgłowiączce, wraz z budową nowych mieszkań dla personelu oraz apteką, które ukończono w 1983 r.
W 1972 r. ludność wiejską Polski włączono w system powszechnej opieki lekarskiej, obejmującej w ten sposób bezpłatnym leczeniem praktycznie całą ludność kraju.
To właśnie w Lubrańcu powstała jako pierwsza w kraju Wojewódzka Przychodnia Medycyny i Higieny Wsi, kierowana przez lekarza Władysława Hofmana. Obejmowała ona swoją opieką pracowników Gminnej Spółdzielni „Samopomoc Chłopska”, Stacji Hodowli Roślin Ogrodniczych w Kazaniu oraz mieszkańców wsi Kłobia i Kazanie. Jej działalność zakończyła się wraz z likwidacją Spółdzielni Kółek Rolniczych w Lubrańcu, gdzie miała swoją siedzibę.
Opracowanie Bartłomiej Grabowski, źródła: W. Kubiak, Szkice z dziejów Lubrańca w XX w., w Zapiski Kujawsko-Dobrzyńskie, t. 12, Miasta Kujaw i ziemi dobrzyńskiej w XX w., Włocławek 1998.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz