Najazd krzyżacki na Kujawy, Wielkopolskę i Krajnę 1431 r.

Dnia 17 sierpnia 1431 Krzyżacy najechali Kujawy, Wielkopolskę i Krajnę. Rozpoczął się najazd Zakonu na ziemię polskie.

Już 2 września 1431 r. Inowrocław zdobyli Krzyżacy. Miasto spalili i zniszczyli. Kilkudziesięciu mieszczan dostało się do niewoli w charakterze zakładników. Podczas najazdu zniszczone zostały archiwalia inowrocławskie, a miasto zostało kompletnie złupione. Krzyżacy nie oszczędzili także kościołów w tym także romańskiej świątyni, usytuowanej poza murami miasta. Kościół został zniszczony (w późniejszym czasie prezbiterium zostało odbudowane). Oddziałami krzyżackimi dowodził Josta Strupperg.

Wójt Nowej Marchii Henryk Rabenstein najechał północno-zachodnią Wielkopolskę i po kilku dniach po spustoszeniu znacznych jej obszarów wycofał się. 29 sierpnia komtur toruński najechał Ziemię Dobrzyńską opanowując Rypin, Lipno i Zamek Dybów, który obsadziła załoga krzyżacka. Najsilniejszy oddział Wielkiego marszałka von Strupperga uderzył na Kujawy. 28 sierpnia po przejściu Wisły pod Świeciem podszedł pod Bydgoszcz, bez próby jej zdobywania, po czym skierował się na Inowrocław, pod który dotarł 2 sierpnia i zdobył go w dniu 4 sierpnia. Następnie zdobył Radziejów i bez powodzenia próbował zdobyć zamek w Brześciu Kujawskim. Po opanowaniu Włocławka, zawrócił na północ w kierunku Bydgoszczy, jednak po zawarciu 1 września w Czartorysku przez Polskę rozejmu ze Świdrygiełłą. Krzyżacy wycofali się z Kujaw.

10 września uderzyła na środkową Krajnę grupa komtura tucholskiego i spóźnionych posiłków inflanckich, które spaliły miasteczko Łożenica. Niedaleko Krzyżacy jednak napotkali rycerstwo wielkopolskie i chłopów, którzy wydali im w dniu 13 września bitwę pod Dąbkami (w pobliżu Nakła), w której wojska polskie odniosły druzgocące zwycięstwo. W wyniku tego starcia Polacy zdobyli pięć chorągwi inflanckich (powieszonych w katedrze na Wawelu), cały obóz, a stu rycerzy zakonnych trafiło do niewoli z dowódcą, marszałkiem inflanckim Wernerem von Nesselrode.