Dnia 19 stycznia 1920 r. pułk polskich ułanów zajął miasto. Protokół przekazania miasta podpisany został w magistracie przez pułkownika Mosiewicza, burmistrza Artura Roeslera, pełnomocnika rządu ks. J. Kleina i przewodniczącego Rady Miasta Bruno Haasego.
Pierwszym polskim burmistrzem był Teofil Pepliński pochodzący z Chełmży. Wszelkie zarządzenia i obwieszczenia były na początku wydawane w obu językach. Część urzędników niemieckich pozostała w na początku, na swych urzędowych stanowiskach aby nie wprowadzać niepotrzebnego chaosu w administracji soleckiej. Według źródeł urzędowych Niemcy stanowili wówczas 95 % ludności miasta. Spis urzędowy ludności z 1910 r. podaje, że w Solcu zamieszkiwało 4281 Niemców i 233 polskich mieszkańców.
W roku 1920 rozpoczęła się silna emigracja Niemców do Rzeszy, spowodowane najczęściej obawą wojny z bolszewikami.
W samym mieście pierwsze lata po wojnie światowej przyniosły ożywienie w przemyśle drzewnym. Rozpoczęto budowę tartaków. Niestety w 1924 r. tartaki zostały zniszczone przez powódź. Miasto stanęło przed poważnym problemem bezrobocia.
Opracowanie Bartłomiej Grabowski, źródła: P. Rudolf, Z historii Solca Kujawskiego i okolicznych wsi, Solec Kujawski 2003; Szkic do 80 rocznicy niepodległości Solca Kujawskiego, Zeszyty historyczne Towarzystwa Miłośników Solca Kujawskiego, Solec Kujawski 2000.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz