Region
kujawski obfity jest w żyzne gleby, które były atrakcyjnym
miejscem pod budowę osad w zamierzchłych czasach. Do rozwoju
osadnictwa na tych terenach, oprócz rolnictwa, przyczyniły się
też: sieć dróg lądowych i bliskość jezior i rzek.
Lokalizacja
pierwotnego, wczesnośredniowiecznego Radziejowa, jest nadal zagadką,
którą mogą rozwiązać dalsze badania. Punktem, który powinien
zostać przebadany, pod względem archeologicznym jest Stary
Radziejów, wieś położona około 4 km od miasta. Dotychczasowe
znaleziska nie dają pewności, czy we wsi istniała osada
zlokalizowana na wyniosłości morelowej. Na podstawie prac
archeologicznych, przeprowadzonych w 1956 r. wiemy, że istniało
osadnictwo na „wzgórzach’ morenowych i u podnóża miasta
Radziejowa.
Na
tych terenach zamieszkiwał tzw. lud kultury ceramiki wstęgowej
rytej (cywilizacja naddunajska). Mieszkańcy tej kultury zajmowali
się uprawą ziemi przy pomocy kamiennych lub kościanych motyk.
Uprawiano: pszenice, żyto, jęczmień, proso, owies. Możliwe też,
że uprawiane były rośliny strączkowe. Zajmowano się hodowlą
zwierząt domowych: krów, kóz, owiec i świń. Ludność tej
kultury łowiła ryby i polowała na zwierzynę leśną. Lasy również
dostarczały żywności, były również punktem zaopatrzeniowym w
zioła.
Narzędzia
produkowano ze skał drobnoziarnistych i łupków krzemiennych.
Posługiwano się naczyniami garncarskimi, glinianymi. Ludność
zamieszkiwała tereny w pobliżu rzek i jezior. Budowano domy
naziemne w konstrukcji słupkowej.
Archeolodzy
dokonali odkryć w tym regionie, z epoki brązu i żelaza. Z
przedmiotów metalowych znaleziono groty strzał i rak żelazny.
Odnaleziono ciekawą zapinkę, wykonaną z brązu, pochodzącą z V
lub początku VI wieku.
W
czasie okresu epoki żelaza panował wśród ludów zamieszkujących
tereny radziejowskie, zwyczaj palenia zwłok. Taka forma pochówku
istniała zapewne, jeszcze w czasach wczesnopiastowskich do połowy
XIII wieku. Możliwe, że w tej epoce powstał gród obronny, ludność
stała się społeczeństwem feudalnym. Stopniowo zaczęli pojawiać
się rzemieślnicy, zajmujący się obróbką drewna, tkactwem,
garbarstwem, obróbką kości i rogu, kowalstwem, odlewnictwem,
złotnictwem i innymi. Podstawą gospodarki wczesnośredniowiecznej
było rolnictwo, bartnictwo, rybołówstwo, myślistwo i zbieractwo.
Zaczęto uprawiać drzewa owocowe, kwiaty i warzywa, powstawały
pierwsze młyny wodne. Zwyczaj kremacji zmarłych zastąpił obrządek
pogrzebowy. Takie przemiany zmieniły wieś-osadę Radziejów w
miasto, w XIII wieku. Radziejów stał się cennym dla Piastów
miastem, przez które przebiegały szlaki handlowe. Wkrótce pojawiły
się w mieście kościoły i zamek. Przygraniczne miasto kujawskie
spełniało funkcję wojskowe i sądownicze, odgrywając w Polsce
dzielnicowej ważną rolę strategiczną i propagandową w wojnie z
Zakonem Krzyżackim i Czechami.
Opracowanie
Bartłomiej Grabowski, źródła: L. Gabałówna, A. Nowakowski,
Wykopaliska w Radziejowie w 1960 r., Z. Wojciechowski, Państwo
polskie w wiekach średnich, dzieje ustroju, s. 247; M. Borucki,
Ziemia Kujawska pod względem historycznym, jeograficznym,
archeologicznym, ekonomicznym i statystycznym, s. 208-209; S. Weyman,
Cła i drogi handlowe w Polsce piastowskiej, s. 105; B. Krygowski,
Geografia fizyczna niziny Wielkopolskiej, s. 16; T. Lalik, Geneza
sieci miasteczek w Polsce średniowiecznej, s. 116. Fot. Kopiec pod Płowcami lata 30-te XX w. ze zbiorów Z. Krysiaka.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz