Urodził
się 23 października 1877 roku w Emowie, w parafii Kruszwickiej. Był
najstarszym synem, jednym z czternaściorga dzieci Kazimiery z domu
Hundt i Wojciecha Meissnera, właściciela folwarków Emowo
iSławsk, powstańca z roku 1863. Ciekawostką jest, że
również jego dziadek – Andrzej był powstańcem z 1930 roku. Z
domu rodzicielskiego wyniósł więc patriotyzm, który
cechował całe jego życie. Sam brał udział w powstaniu
wielkopolskim.
Do
gimnazjum uczęszczał w Gnieźnie i w Poznaniu (św. Marii
Magdaleny), które ukończył zdając egzamin dojrzałości 9 marca
1900 r. Studia teologiczne odbywał w Poznaniu i w Gnieźnie, gdzie
dnia 13 grudnia 1903 roku otrzymał święcenia kapłańskie z rąk
biskupa Andrzejewicza. Po wyświęceniu z dniem 1 stycznia 1904
posłała go Władza Duchowna na wikariusza do Babimostu. Przez trzy
prawie lata był prawą ręką złożonego niemocą proboszcza swego,
ks. dziekana i radcy Schwaba, spełniając wszelkie czynności
duszpasterskie a także walnie pomagając w administracji
parafialnej. Z dniem 1 października 1906 r. powołany został na
wikariusza przy kościele metropolitalnym w Poznaniu, a 1 lipca 1907
na penitencjarza i kaznodzieję przy tymże kościele. W tym to
czasie rozpoczyna się jego praca społeczna i charytatywna,
mianowicie w instytucji tzw. „Caritas" w Poznaniu.
Poznań
Archikatedra (01.07.1907 - 18.12.1911) - penitencjarz i kaznodzieja,
po czym przeniesiony do poznańskiej Kolegiaty pw. św. Marii
Magdaleny (1911 - ) - kanonik gremialny.
Dnia
15 lutego 1911 mianowanym zostaje gremialnym kanonikiem Kolegiaty ad
Sanctam Mariam Magdalenam w Poznaniu, skąd przy końcu roku 1911
otrzymawszy prezentę, udaje się na probostwo w Środzie. Tutaj
znajduje ks. Meissner obfite pole, by wykazać duszpasterskie i
społeczne uzdolnienie swoje, szczególnie jako mówca kościelny.
Opiekuje się szczerze ubogimi i sferą robotniczą. Gdy nadeszła
chwila narodowego wyzwolenia, wybrano ks. Meissnera prezesem Rady
Ludowej w Środzie. Z jego inicjatywy wyruszyły kompania średzka i
kórnicka na pomoc przy oswobadzaniu Poznania z rąk niemieckich. W
czasie plebiscytu śląskiego udał się na Śląsk i ochotnie
współpracował nad przyłączeniem tej prastarej dzielnicy polskiej
do Rzeczypospolitej. Był również współtwórcą kolonii
robotniczej w parafii średzkiej.
Za
swój najwznioślejszy obowiązek uważał ks. Mieczysław Meissner
odnowienie i przyozdobienie starożytnej kolegiaty w Środzie
biorącej swój początek już w XI wieku. Dzieło to udało mu się
przeprowadzić pomyślnie do końca, tak iż kościół Średzki
można dzisiaj zaliczyć do rzędu najpiękniejszych kościołów
Archidiecezji Poznańskiej. W dniu 1 kwietnia 1936 r. opuszcza po
ćwierćwiekowym pobycie Środę i obejmuje parafię w Grabowie nad
Prosną. I tutaj ks. Meissner pracuje wydatnie odnawiając w krótkim
czasie kościół poklasztorny i zakładając ochronkę parafialną
dla najuboższych dzieci. Jako organizator powstania w powiecie
Średzkim spoczął w Środzie, na cmentarzu pod pomnikiem
powstańców. W pogrzebie jego, tak w Grabowie jak i w Środzie,
brały udział wielkie tłumy wiernych.
Należy
również wspomnieć, że ksiądz Mieczysław był delegatem na
Polski Sejm w Poznaniu w 1918 r., był również kapelanem hufca ZHP
w Środzie Wielkopolskiej, a także duszpasterzem wychodźstwa
polskiego w Niemczech, brał udział w wielu dziedzinach społecznych.
Pochowany zgodnie z jego wolą, w grobach powstańców wielkopolskich
w Środzie Wielkopolskiej.
Źródła:
- http://www.wtg-gniazdo.org/ksieza/main.php?akcja=opis&id=2845
- Dziennik Polskiego Sejmu Dzielnicowego w Poznaniu w grudniu 1918, Poznań 1918, s. 110.
- Jerzy Pietrzak: Meissner Mieczysław Alfons (1877–1938). W: Polski Słownik Biograficzny. T. XX: Maria Józefa – Mieroszewski Krzysztof. Zakład Polskiego Słownika Biograficznego Instytutu Historii im. Tadeusza Manteuffla Polskiej Akademii Nauk, 1975, s. 394–395.
- Bożenna Urbańska „Kolegiata w Środzie Wielkopolskiej”, Średzkie Towarzystwo Kulturalne, Środa Wielkopolska 2008.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz