Hannytkiewicz Adam (1887-1946), malarz, urodzony 24 grudnia w Krakowie. Syn dyrektora gimn. Edwarda i Wiktorii z Bukowskich. Po maturze w szkole realnej w Krakowie w 1906 r. rozpoczął studia malarskie w tamtejszej Akad. Sztuk Pięknych pod kierunkiem J. Pankiewicza. Ukończył studia w 1910 r. i poświęcił się pracy pedagogicznej jako nauczyciel rysunków w szkole realnej w Krakowie i w Wieliczce, gdzie zamieszkał. Eksponował swe prace od 1912 r. w Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie; tutaj w 1916 r. odbyła się jego pierwsza wystawa zbiorowa. W 1919 r. przeniósł się z Wieliczki do Inowrocławia, następnie (od 1921 r.) do Poznania, gdzie kontynuował pracę pedagogiczną w gimn. I. Paderewskiego aż do przejścia na emeryturę w 1925 r. Od 1920 r. wystawiał prace w Poznaniu w Tow. Przyjaciół Sztuk Pięknych i w Stowarzyszeniu Artystów Wielkopolskich. W 1923 r. miał pierwszą pozn. Wystawę zbiorową, następne odbyły się w latach 1929-1934. Był członkiem założycielem grupy artystów wielkopolskich „Plastyka”, z którą brał udział w wystawach w całym kraju, a za pośrednictwem Towarzystwa Szerzenia sztuki Polskiej wśród obcych także za granicą – w Helsinkach, Sztokholmie, Amsterdamie, Pradze, Wiedniu, Budapeszcie, Brukselii, Hadze, Paryżu, Kopenhadze i Wenecji. W 1926 r. otworzył własną szkołę pod nazwą Poznański Instytut Sztuk Pięknych, którą prowadził do 1931 r. Na wystawie sztuki Powszechnej Wystawy Krajowej w Poznaniu w 1929 r. pokazał 11 obrazów (m. in. Złoty Cielec, Znawca, Wisła na Pomorzu) i uzyskał za nie brązowy medal. W styczniu 1932 r. wyjechał na 2 lata do Paryża, gdzie nawiązał bliski kontakt ze swym dawnym nauczycielem J. Pankiewiczem. Malował tam dużo, wystawiał obrazy w Salonie Zborowskiego, Salon d’Automne (1932 r.), Salon des Tuilleries (1933), Institut d’Estetique Conemporaine. Wysiedlony w 1939 r. z Poznania, okres okupacji spędził w Krakowie. W 1945 r. powrócił do pracy pedagogicznej, organizując Szkołę Rzemiosł i Przemysłu Artystycznego w Sędziszowie oraz współpracując w 1946 r. z Wyższą Szkołą Sztuk Plastycznych we Wrocławiu, został jej wykładowcą. Zmarł we Wrocławiu 9 lipca 1946 r. Żonaty był od 1912 r. z Heleną Małgorzatą Huber, z którą miał córkę Helenę Marię, ekonomistkę. Makował kompozycję figuralne (znane: Kierat, Koszykarze pomorscy), portrety, krajobrazy, kwiaty i martwe natury. Twórczość jego przechodziła kilka faz nacechowanych zawsze dużą wrażliwością na kolor i światło, skłonnością do impresjonistycznego rozwiązywania zagadnień malarskich oraz wyraźnym podkreśleniem formy. Malarstwo artysty nie jest wolne od wpływów jego mistrza – j. Pankiewicza. W 1952 r. odbyła się w Poznaniu wystawa pośmiertna prac Hanntykiewicza, na której zgromadzono 66 obrazów olejnych i akwareli. Prace jego znajdują się w muzeach w Warszawie, Bytomiu, Lesznie, Krakowie i Poznaniu oraz w wielu zbiorach prywatnych.
Oprac. B. Grabowski, źródła: T. Dobrowolski, Nowoczesne malarstwo Polskie, t. 3, Wrocław 1964; Polskie życie artystyczne w latach 1915-1939, Wrocław 1974; Wielkopolski słownik biograficzny, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa-Poznań 1981, 244-245.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz