Romuald
Grześkowiak „Gdynia” urodzony w Strzelnie 4.01.1927 r., syn
Michała i Felicji z domu Biesche. W stopniu strzelca brał udział w
Powstaniu Warszawskim 1944 r., w oddziale Komendy Głównej Armii
Krajowej – pułk „Baszta” - batalion „Bałtyk” - kompania
B-3 – III pluton.Walczył w Mokotowie. Żołnierzami „Baszty”
byli także jego bracia: najstarzy Włodzimierz ps. „Kuźma”
(1922-1993), Ewaryst ps. „Kuba” (1925-1944) – poległ 27
sierpnia 1944 r. w akcji przy ulicy Podchorążych. Romuald ps.
„Gdynia zmarł 16.02.1993 r.
Włodzimierz
Grześkowiak „Kużma” urodzony w Strzelnie 29.12.1922 r., syn
Michała i Felicji z domu Biesche. W stopniu strzelca brał udział w
Powstaniu Warszawskim 1944 r., w oddziale Komendy Głównej Armii
Krajowej – pułk „Baszta” - B-2 – III pluton. Walczył w
Mokotowie, po powstaniu dostał się do niewoli niemieckiej, nr
jeniecki 220506. Zmarł 18.02.1993 r.
Antoni
Kowalski „Sęp” urodzony w Strzelnie 5.07.1898 r., syn
Franciszka i Wiktorii. W stopniu starszego sierżanta brał udział w
Powstaniu Warszawskim 1944 r., w oddziale Komendt Głównej Armii
Krajowej – pułk „Baszta” - kompania saperów, w śródmieściu
batalion saperów Okręgu Warszawskiego AK. Przeszedl szlak bojowy
Mokotów – kanały – Śródmieście. Po powstaniu dostał się do
niewoli niemieckiej, numer jeniecki 1598. Zmarł w Warszawie
27.06.1970 r.
Tadeusz
Wieszczycki „Grzymała” urodzony Jerzyce, gmina Kruszwica, pow. Strzelno 5.01.1922 r., syn Zygmunta i Jadwigi z domu
Zabłockiej. Dowódca drużyny w Powstabniu Warszawskim 1944 r.
stopień plutonowy podchoraży. Ukończył Szkołę podstawową im.
Marii Konopnickiej w Inowrocławiu (1929-1934). W latach 1934-1938
uczeń Gimnazjum Męskiego im. J. Kasprowicza w Inowrocławiu. W
czerwcu 1939 r. zdał egzamin wstępny do Liceum Rolniczego w
Bydgoszczy. W konspiracji od 1941 r.: ZWZ-AK. W latach 1942-1943
odbył szkolenie wojskowe uzyskując stopień plutonowego
podchorążego. Otrzymał przydział do Okręgu Warszawskiego Armii
Krajowej – I Obwód „Radwan” (śródmieście) – 4. Rejon
„Reguła” („Zagończyk”) - WSOP – dowódca drużyny.
Przeszedł szlak bojowy Wola – Stare Miasto. Ranny i chory
przebywał w szpitalu powstańczym mieszczącym się obok kwater
„Chrobrego” i zajmującym dolne kondygnacje Pasażu Simonsa (ul.
Nalewski 2 A róg Gługiej). 31 sierpnia 1944 r. budynek został
zbombardowany przez niemieckie lotnictwo i uległ całkowitemu
zawaleniu. „Grzymała” poległ pod jego gruzami wraz z 200 innymi
osobami, głównie żołnierzami batalionu „Chrobry I”. W
Powstaniu brała udział jego siostra Barbara ps.
„Wojciechowska”. Tadeusz Wieszczycki upamiętniony został na
tablicach w kościele Św. Antoniego przy ul. Senatorskiej w
Warszawie. Syn
Zygmunta Wieszczyckiego (1886-1932), właściciela majątków
ziemskich Ossowo, a następnie Jerzyce oraz Jadwigi z d. Zabłockiej
h. Łada. Ojciec zmarł w roku 1932. Najstarszy brat - ppor. Jerzy
Wieszczycki (1914-2008) brał udział w kampanii wrześniowej 1939
r., walczył w szeregach inowrocławskiego 4. Kujawskiego Pułku
Artylerii Lekkiej Armii „Poznań”, dostał się do niewoli
niemieckiej i do końca wojny przebywał w oflagu Neubrandenburg . W
pierwszych tygodniach okupacji niemieckiej, po utracie
dotychczasowego miejsca zamieszkania oraz spodziewając się
kolejnych represji Tadeusz wraz z siostrą Barbarą, bratem Józefem
oraz wujem Józefem Zabłockim przenieśli się do rodziny w
Generalnej Guberni i zamieszkali w Warszawie. W Inowrocławiu
pozostała matka - Jadwiga Wieszczycka (1893-1945) opiekująca się
swoją chorą matką - Marią Zabłocką i bratem Walentym.
Aresztowana pod koniec października 1944 roku przebywała początkowo
w więzieniu w Inowrocławiu, a w styczniu 1945 osadzona została w
obozie w Żabikowie. Następnie w "marszu śmierci"
skierowana ok.300 km w kierunku zachodnim. Ostatnia wiadomość o
niej pochodzi z 10.02.1945 ze szpitala w KL Ravensbrück.
Opracowanie
Bartłomiej Grabowski, źródła: MPW-baza uczestników PW,
informacje przekazane przez rodzinę do archiwum.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz