Przez Kujawy przemieszczały się grupy łowieckie w epoce paleolitu XII tys.-VII tys. lat p.n.e. Można powiedzieć, że ślad po dawnych łowcach wyznaczała trasa wiodąca od Wisły wzdłuż Zgłowiączki, Bachorzy, Gopła i Noteci, na teren Pojezierza Mogileńskiego.
W późniejszym okresie (mezolit) około IX i VIII tysiąclecia p.n.e. do drugiej połowy V tys. p.n.e. pojawiają się grupy, które nie tylko zajmują się łowiectwem ale także zbieractwem. Podobnie jak ich poprzednicy, osadnicy zamieszkiwali zbiorniki wodne. Życie prowadzili w niewielkich wspólnotach rodzinnych, łącząc się niekiedy w liczniejsze ugrupowania, celem przeprowadzenia większych polowań.
Ślady pobytu ludności mezolitycznej na Kujawach są nieliczne. Archeolodzy odkryli szkieletowy grób niedaleko Inowrocławia w Łojewie. Grób zaliczany jest przez badaczy do tzw. kultury janisławickiej.
Kujawy były obszarem penetracji wielu odmiennych grup ludności mezolitycznej. Charakter gospodarki tej ludności determinował częste zmiany jej miejsc pobytu w poszukiwaniu lepszych łowisk bądź nie wyeksploatowanych terenów zbierackich.
Opracowanie Bartłomiej Grabowski, źródła: Cz. Sikorski, Miasto na Soli, Warszawa 1988; M. Borucki, Ziemia Kujawska pod względem historycznym, geograficznym, archeologicznym, ekonomicznym i statystycznym, Włocławek 1882; A. Kośko, A. Cofta-Broniewska, Z dziejów badań archeologicznych na Kujawach, Inowrocław 1985 i W poszukiwaniu rodowodów społeczeństwa Kujaw, Inowrocław 1985.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz