Opis Gmachu Klasztornego w Markowicach

Klasztor markowicki został zbudowany w latach 1767-1774, murowany, trójskrzydłowy, zamknięty korpusem kościoła. Prace murarskie prowadził Chrystian Gotfryd Schultze, ciesielskie Łukasz Szymański, urządzenia wewnątrz wykonali po większej części rzemieślnicy z Inowrocławia. Trzy skrzydła jednopiętrowego gmachu otaczają wirydarz przykościelny. Korytarze na parterze, większość pomieszczeń parterowych, cel i piwnic posiadają sklepienia żaglaste i wsparte są na gurtach z lunetami.

Na zewnątrz elewacja wschodnia, dzięwięcioosiowa jest dzielona lizenami biegnącymi przez obie kondygnacje, rozdzielone uskokiem. Pozostałe ściany są gładkie. Gzyms koronujący ściany jest profilowany i łamany nad lizenami. Okna objęte są opaskami tynkowanymi z kluczami.

Obok pokarmelickiego zabytkowego klasztoru powstał nowy czteroskrzydłowy gmach, który otacza wirydarz. Dwupiętrowy budynek, dostowany do wymagań nowoczesnej uczelni harmonizuje z elewacją starego zabytkowego klasztoru. Plany i budowę wraz z zespołem inżynierskim O. mgr inz. A. Kupka omi, prace nadzorował O. T. Rzekiecki omi.

Opracowanie Bartłomiej Grabowski, na podstawie publikacji ks. Kazimierza Józefa Łabińskiego OMI, Bezcenny Skarb Ziemi Kujawskiej, Sanktuarium Matki Boskiej Pani Kujaw Królowej Miłości i Pokoju w Markowicach, Markowice 1987.