Solec Kujawski w liczbach XVIII - XIX wiek

W drugiej połowie XIX wieku Solec Kujawski był miastem uprzemysłowionym. W roku 1772 w wyniku pierwszego rozbioru Polski, Solec znalazł się w zaborze pruskim, miasto liczyło 234 mieszkańców, byli to w większości Polacy. Liczba mieszkańców rosła wolno, poziom 300 osób miasto przekroczyło dopiero w XIX wieku.

W połowie XIX wieku Solec liczył 612 mieszkańców, w tym 279 katolików, 230 protestantów i 103 wyznania mojżeszowego. Budowa kolei spowodowała gwałtowniejszy rozwój miasta (1861 rok). Solec stał się ośrodkiem produkcji drewna. W okolicach powstało kilka tartaków i spora infrastruktura kolejowa. Pojawiły się nowe stanowiska pracy, które ściągnęły do Solca nowych mieszkańców.

Pod koniec XIX wieku miasto liczyło około 5 tysięcy mieszkańców, gównie pochodzenia niemieckiego (liczba mieszkańców polskich wynosiła około 250).

 

Oprac. B. Grabowski, źródła: M. Bandurski, J. Kościński, Historja Solca Kujawskiego w zarysie ku uczczeniu 600-letniego obchodu nadania miejscowości praw miasta, Bydgoszcz 1925; P. Rudolf, Z historii Solca Kujawskiego i okolicznych wsi, Solec Kujawski 2003; B. Janiszewska-Mincer, Solec Kujawski, Dzieje miasta i okolic do 1806 roku, Toruń 2001; R. Kubiak, Ziemia Kujawska t. 29, 2021, art. Rola Kapłanów Katolickich w podtrzymywaniu polskości mieszkańców Solca Kujawskiego; J. Ksieski, Solec od czasów Księstwa Warszawskiego do odzyskania niepodległości, Solec Kujawski 2010.