Powstańcy Warszawscy ze Strzelna

Romuald Grześkowiak „Gdynia” urodzony w Strzelnie 4.01.1927 r., syn Michała i Felicji z domu Biesche. W stopniu strzelca brał udział w Powstaniu Warszawskim 1944 r., w oddziale Komendy Głównej Armii Krajowej – pułk „Baszta” - batalion „Bałtyk” - kompania B-3 – III pluton.Walczył w Mokotowie. Żołnierzami „Baszty” byli także jego bracia: najstarzy Włodzimierz ps. „Kuźma” (1922-1993), Ewaryst ps. „Kuba” (1925-1944) – poległ 27 sierpnia 1944 r. w akcji przy ulicy Podchorążych. Romuald ps. „Gdynia zmarł 16.02.1993 r.

Włodzimierz Grześkowiak „Kużma” urodzony w Strzelnie 29.12.1922 r., syn Michała i Felicji z domu Biesche. W stopniu strzelca brał udział w Powstaniu Warszawskim 1944 r., w oddziale Komendy Głównej Armii Krajowej – pułk „Baszta” - B-2 – III pluton. Walczył w Mokotowie, po powstaniu dostał się do niewoli niemieckiej, nr jeniecki 220506. Zmarł 18.02.1993 r.

Antoni Kowalski „Sęp” urodzony w Strzelnie 5.07.1898 r., syn Franciszka i Wiktorii. W stopniu starszego sierżanta brał udział w Powstaniu Warszawskim 1944 r., w oddziale Komendt Głównej Armii Krajowej – pułk „Baszta” - kompania saperów, w śródmieściu batalion saperów Okręgu Warszawskiego AK. Przeszedl szlak bojowy Mokotów – kanały – Śródmieście. Po powstaniu dostał się do niewoli niemieckiej, numer jeniecki 1598. Zmarł w Warszawie 27.06.1970 r.

Tadeusz Wieszczycki „Grzymała” urodzony Jerzyce, gmina Kruszwica, pow. Strzelno 5.01.1922 r., syn Zygmunta i Jadwigi z domu Zabłockiej. Dowódca drużyny w Powstabniu Warszawskim 1944 r. stopień plutonowy podchoraży. Ukończył Szkołę podstawową im. Marii Konopnickiej w Inowrocławiu (1929-1934). W latach 1934-1938 uczeń Gimnazjum Męskiego im. J. Kasprowicza w Inowrocławiu. W czerwcu 1939 r. zdał egzamin wstępny do Liceum Rolniczego w Bydgoszczy. W konspiracji od 1941 r.: ZWZ-AK. W latach 1942-1943 odbył szkolenie wojskowe uzyskując stopień plutonowego podchorążego. Otrzymał przydział do Okręgu Warszawskiego Armii Krajowej – I Obwód „Radwan” (śródmieście) – 4. Rejon „Reguła” („Zagończyk”) - WSOP – dowódca drużyny. Przeszedł szlak bojowy Wola – Stare Miasto. Ranny i chory przebywał w szpitalu powstańczym mieszczącym się obok kwater „Chrobrego” i zajmującym dolne kondygnacje Pasażu Simonsa (ul. Nalewski 2 A róg Gługiej). 31 sierpnia 1944 r. budynek został zbombardowany przez niemieckie lotnictwo i uległ całkowitemu zawaleniu. „Grzymała” poległ pod jego gruzami wraz z 200 innymi osobami, głównie żołnierzami batalionu „Chrobry I”. W Powstaniu brała udział jego siostra Barbara ps. „Wojciechowska”. Tadeusz Wieszczycki upamiętniony został na tablicach w kościele Św. Antoniego przy ul. Senatorskiej w Warszawie. Syn Zygmunta Wieszczyckiego (1886-1932), właściciela majątków ziemskich Ossowo, a następnie Jerzyce oraz Jadwigi z d. Zabłockiej h. Łada. Ojciec zmarł w roku 1932. Najstarszy brat - ppor. Jerzy Wieszczycki (1914-2008) brał udział w kampanii wrześniowej 1939 r., walczył w szeregach inowrocławskiego 4. Kujawskiego Pułku Artylerii Lekkiej Armii „Poznań”, dostał się do niewoli niemieckiej i do końca wojny przebywał w oflagu Neubrandenburg . W pierwszych tygodniach okupacji niemieckiej, po utracie dotychczasowego miejsca zamieszkania oraz spodziewając się kolejnych represji Tadeusz wraz z siostrą Barbarą, bratem Józefem oraz wujem Józefem Zabłockim przenieśli się do rodziny w Generalnej Guberni i zamieszkali w Warszawie. W Inowrocławiu pozostała matka - Jadwiga Wieszczycka (1893-1945) opiekująca się swoją chorą matką - Marią Zabłocką i bratem Walentym. Aresztowana pod koniec października 1944 roku przebywała początkowo w więzieniu w Inowrocławiu, a w styczniu 1945 osadzona została w obozie w Żabikowie. Następnie w "marszu śmierci" skierowana ok.300 km w kierunku zachodnim. Ostatnia wiadomość o niej pochodzi z 10.02.1945 ze szpitala w KL Ravensbrück.

Opracowanie Bartłomiej Grabowski, źródła: MPW-baza uczestników PW, informacje przekazane przez rodzinę do archiwum.