Po powstaniu wielkopolskim 1919 r. Polska znów była wolna. Do Markowic powrócili polscy Oblaci M. N. ks. Edmund Kardynał Dalbor w roku 1921 erygował parafię markowicką i wraz z sanktuarium i klasztorem oddał im w opiekę. Ojcowie przystąpili do pracy, uporządkowali kościół i klasztor. Założyli w nim nowicjat dla pierwszych braci i później dla kleryków. Przystąpili do rozbudowy obiektu. Powstało wiele nowych budynków, w tym warsztaty. Przy kościele powstały: Koło Różańcowe, Bractwa, Sodalicja, wzrosły rzesze pątników. Wierni przybywali do sanktuarium aby brać udział w rekolekcjach i w Misjach św.
Ojcowie, między innymi Jan Nawrot omi, pierwszy proboszcz, oprócz pracy duszpasterskiej zaczął działać na polu społecznym i ekonomicznym. Założył Koło Rolnicze, Ochotniczą Straż Pożarną. Wygłaszał referaty do rolników. Z jego inicjatywy powstał sad z drzewkami francuskimi, a także pasieki z pszczołami kaukaskimi i włoskimi. Ojciec Nawrot zajmował się także publicystyką. Jego artykuły zamieszczane były w: „Oblacie Niepokalanej”, w „Dzienniku Kujawskim”, a później również w „Tygodniku Katolickim”.
Opracowanie Bartłomiej Grabowski, na podstawie publikacji ks. Kazimierza Józefa Łabińskiego OMI, Bezcenny Skarb Ziemi Kujawskiej, Sanktuarium Matki Boskiej Pani Kujaw Królowej Miłości i Pokoju w Markowicach, Markowice 1987.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz