Skarby Kościoła Markowickiego

Kościół parafialny, pw. Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny, pierwotnie był pw. Matki Boskiej Karmelitańskiej, św. Krzyża, św. Józefa, św. Michała Archanioła i Wszystkich Świętych. W roku 1710 na tyle był wykończony, że 2 lipca została do niego uroczyście wprowadzona Łaskami Słynąca Figura Matki Boskiej. Jest salowy, w stylu barokowym, sześcioprzęsłowy, z dwoma kaplicami: św. Józefa od południa, św. Krzyża od północy. Od zachodu mieści się wieża w kształcie kwadratu, w której znajduje się zakrystia. Od wschodu jest kruchta i główne wejście do kościoła. Pod chórem i pod dwoma kaplicami są krypty. Sklepienie ma kształt kolebowy z lunetami na gurtach parzystych i pojedynczych. U spływu sklepień niezbyt wydatne przyścienne filary z parzystymi lub pojedynczymi pilastrami. Kapitele pilastrów są ozdobione stylizowanymi motywami  draperii. Posadzki kaplic zostały podwyższone o kilka stopni od poziomu nawy. Chór muzyczny jest wsparty na trzech arkadach podtrzymujących żaglaste podsklepienia. Wystroju wnętrza dokonali: mistrz Krzysztof Genelli z Włoch, snycerz Jan Ernest Debes z Torunia, malarz Jan Perti z Torunia i Maciej Gruszczyński z Mogilna.

Ołtarz główny w stylu rokokowym, architektoniczny dwukondygnacyjny wykonał Krzysztof Genelli i Jan Ernest Debers. W niszy środkowego pola została umieszczona Cudowna Statua Matki Boskiej z Dzieciątkiem. Rzeźbę wykonał w drzewie lipowym nieznany artysta z Trzebnicy koło Wrocławia. Składa się z dwóch części z których górna jest autentyczna, wykonana gdzieś w latach 1390-1470. Uzupełnił ja Henryk Kucharski i konserwował. Ma 105 cm wysokości. Po raz drugi konserwowała ja mgr Kunegunda Ptak z Lublińca Śląskiego. W górnej kondygnacji ołtarza, w późnobarokowej ramie (r. 1765) obraz Nawiedzenia, przypisywany J. Petriemu, który też polichromował wnętrze drewnianego sanktuarium Matki Boskiej w Pieraniu, znajdującego się koło Inowrocławia przy drodze do Włocławka. W zwieńczeniu ołtarza na samym szczycie umieszczono figurę rzeźby: św. Anny i św. Joachima, Rodziców N.M.P. Mensa ołtarzowa murowana, wolnostojąca, na niej tabernakulum z 1763 r., na tle dekoracji grzebykowej z główkami puttów. Antepedium przedstawiające Ostatnią Wieczerzę wg Leonarda da Vinci, wykonane haftem krzyżykowym z drugiej połowy XIX w.

Ołtarz św. Eliasza, po lewej stronie, pochodzi z okresu późnego baroku t.j. z początków XVIII w. W środkowym polu św. Eliasz, patron zakonu Karmelitanów. Po bokach rzeźby nieznanych świętych i kolumny zdobione. W górnej kondygnacji Przemiennie Pańskie na Gorze Tabor. W zwieńczeniu dekoracja z rzeźb.

Ołtarz św. Walentego po prawej stronie, patrona chorych i lekarzy. Obraz św. Walentego  w polu środkowym został domalowany i być może pochodzi z pierwszego kościoła drewnianego z XVII wieku. W górnej kondygnacji bł. Augustyn Mazzingni, Karmelita, beatyfikowany w 1761 r. W zwieńczeniu rzeźby dwóch aniołów, w środku św. Roch. Całość z XVIII wieku.

Z lewej strony znajduje się kaplica św. Józefa z późnobarokowym ołtarzem z I ćwierci wieku XVIII, architektonicznym, dwukondygnacyjnym z lekko wklęsłym i z otaczającą go piękną, bogatą, wstęgowo-akantową dekoracją. Na szczególna uwagę zasługuje obraz św. Józefa z Dzieciątkiem w polu środkowym, barokowym, w srebrnej sukni, bogato trybowanej w ornamenty regencyjne z 1730 r. Obok wartościowe rzeźby. W zwieńczeniu św. Roch w typie malarstwa nazareńczyków a obok rzeźby dwóch papieży. Tabernakulum z płaskorzeźbą kielichową z r. 1763, o bogatej ornamentyce, wykonanej przez J. E. Debesa.

W kaplicy tej jest jeszcze klasycystyczna chrzcielnica z I połowy w. XX na tle ołtarzowego retabulum I ćw. w. XVIII, z parą kolumn i akantowych uszaków. W polu środkowym znajduje się obraz św. Jana Nepomucena, patrona spowiedników, a w górnej części owalnej, akantowej obraz św. Róży z Limy.

Po prawej stronie kościoła jest kaplica św. Krzyża. Ołtarz barokowy, też dwukondygancyjny z XVII w. W jego środkowym polu Chrystus Ukrzyżowany. Rzeźba ta pochodzi z XVII wieku, prawdopodobnie z pierwszego kościoła. Obok figury Matki Boskiej Bolesnej i św. Jana Apostoła. W górnej części obraz w Trójlistnej ramie (w. XIX), przedstawiający świętych polskich adorujących Matkę Boska Częstochowska. W zwieńczeniu postacie czterech aniołów. W tejże kaplicy znajduje się jeszcze mniejszy ołtarz, późnobarokowy, z obrazem św. Katarzyny Aleksandryjskiej z wieku XVII/XVIII w górnej kondygnacji i obraz Najśw. Serca Pana Jezusa w polu środkowym pędzla braci Drapiewskich z Pelplina. Mensa ołtarza sarkofagowa z dekoracja płaskorzeźbową.

Ambona rokokowa z XVIII w., bogato zdobiona z rzeźbami kilku uskrzydlonych i z św. Janem od Krzyża na baldachimie, wykonana przez J. E. Debesa.

Organy znajdują się w tylnej ścianie kościoła. Datę wkomponowano w akantowe ornamenty 1710 r. Prospekt organów późnobarokowy, trójwieżowy z bogata ornamentyka. Po bokach trąbiącego na środkowej wieżycy anioła – dwa inne niżej, na wieżyczkach. Z przodu rzuca się w oczy pozytyw z aniołem grającym na harfie. Chór odgradza drewniana krata, którą wykonał Maciej Gruszynski z Mogilna. Pod kratą na ścianie wersety z pisma św.

Stale jedno i dwurzędowe, rokokowe niegdyś posiadały cenne obrazy, których nie udało się zachować. Obecnie, dekorowane motywami rzeźb z XVIII w. są wypełnione obrazami Czcicieli Matki Boskiej pędzla prof. Zbigniewa Sałaja z Krakowskiej Akademii Sztuk Pieknych.

Konfesjonały również zasługują na uwagę. Wszystkie trzy zabytkowe, pochodzą z XVIII w., ozdobione intarsjami. Znaczone są trzema herbami Łabędź, Lubicz i Ogończyk i inicjałami fundatorów. Pierwszy fundował (DTPK) dziedzic Markowic Dyzma Trzebicki, podczaszy inowrocławski, sędzia kruszwicki (zm 1764). Drugi również intarsjowany z herbem Lubicz z literami A ZN K CHB S S. Trzeci z intarsją herbu Ogończyk oraz z literami IK CH B S S.

Wiele plakietek wotywnych zaginęło w czasie wojny. Wśród pozostałych jest kilka zabytkowych ze srebra, jako widome znaki, że wierni wypraszali sobie upragnione łaski, jak zdrowie, pojednanie z Bogiem lub przezwyciężanie trudności rodzinnych. Wiele matek uprosiło sobie upragnione dzieci. Niektóre pochodzą z XVIII w.

Dzwon pierwszy odlany w 1765 r. przez Mikołaja Petersilego z Torunia; drugi odlany przez Fryderyka Becka w Toruniu w 1765 r.

Paramenta liturgiczne znajdują się w zakrystii. Siedem ornatów z XVIII w. i trzy cenne kielichy z XVII wieku.

Krucyfiksy: barokowy z XVII w., późnobarokowy z XVIII w., w furcie klasztornej barokowy z XVIII w., współczesny rzeźbiony przez Józefa Glanca, ludowego kujawskiego rzeźbiarza. 

Portrety fundatorów: Helena Bardzka z markowskich, spadkobierczyni dóbr markowickich, realizatorka testamentu Szymona Markowskiego i fundatora sanktuarium. Andrzej Bardzki, mąż Heleny, dziedzic Markowic, fundator i dobrodziej klasztoru.

Epitafia: Zuzanna z Walewskich Kossowska, starościna przedecka 91742) Inskrypcja w marmurowym owalu; Gertruda z Bocińskich Zawadzka i jej syn Ignacy. Inskrypcja umieszczona na płycie z brązowego marmuru, fundacji Anny Kąsinowskiej, córki zmarłej, r. 1848; Epitafium trumienne fundowane dla Heleny Bardzkiej przez siostrzeńców w 1665 r. Epitafium trumienne z r. 1668 dla Wincentego Leszczyńskiego kanclerza.

Obrazy: Św. Teresa Wielka od Jezusa z Awila; Nawiedzenie NMP; Św. Barbara; Św. Teresa od Dzieciątka Jezus; na suficie sceny z życia NMP; na dwóch feretronach św. Józef z Dzieciątkiem i Matka Boska Szkaplerzna; naprzeciw ambony figurka św. Antoniego Padewskiego; na ścianach stacje Drogi Krzyżowej pędzla Braci Drapiewskich z Pelplina.

Opracowanie Bartłomiej Grabowski, na podstawie publikacji ks. Kazimierza Józefa Łabińskiego OMI, Bezcenny Skarb Ziemi Kujawskiej, Sanktuarium Matki Boskiej Pani Kujaw Królowej Miłości i Pokoju w Markowicach, Markowice 1987.