Na
przełomie marca
i kwietnia
1939 r.przystąpiono w
Wielkopolsce do przygotowań obronnych. Rozkaz rozpoczęcia budowy
umocnień polowych wyszedł jednak dopiero w dniu 24 czerwca tego
roku.
Rozkaz
ten polecał wykonanie umocnień na pozycjach wysuniętych oraz w
garnizonach położonych w pasie przygranicznym. W pierwszej
kolejności przygotować miano przeszkody przeciwpancerne, zasieki,
stanowiska dla broni ciężkiej, punkty obserwacyjne dla artylerii i
dowództw.
W
dniu 13 lipca Sztab Główny wydał dodatkowe wytyczne odnośnie
umocnienia najważniejszych kierunków obronnych. Dla Wielkopolski
kolejność prac ziemno-fortyfikacyjnych była następująca: rejon
Żnina i przedmoście „Koło”, wysunięta pozycja
Węgrowiec-Gołańcz, rejon Kalisza oraz przedpole Poznania.
Zgodnie
z planem mobilizacyjnym w skład Armii „Poznań” weszły
następujące jednostki wielkopolskie: 14, 17 i 25 Dywizja
Piechoty, Wielkopolska Brygada Kawalerii, 7 pułk artylerii ciężkiej,
dywizjon pociągów pancernych, 3 pułk lotniczy, wielkopolskie
bataliony Obrony Narodowej oraz inne poza dywizyjne
jednostki mobilizowane w trybie alarmowym. Ponad to w skład armii
weszła Podlaska Brygada Kawalerii i 26 Dywizja Piechoty z
odwodów Naczelengo Wodza.
Z
uwagi na specyficzne położenie Wielkopolski polski plan obronny
zakładał zajęcie tego terenu przez nieprzyjaciela. Z tych względów
zadania jakie postawiono przed Armia „pozna” na wypadek agresji
niemieckiej były następujące: Przeprowadzenie mobilizacji
powszechnej; obrona Wielkopolski na ogólnym kierunku
Poznań-Frankfurt oraz ubezpieczenie skrzydeł Armii „Łódź” na
południu i Armii „Pomorze” na północy. W tym celu przygotowane
zostały dwie linie umocnień obronnych: pierwsza, umocniona
prowizorycznie, miała umożliwi przeprowadzenie działań
opóźniających w pasie przygranicznym, druga natomiast stanowiła
ostateczną pozycję obronną wzdłuż linii jeziora
Gopło-Kruszwica-Jezioro Żnińskie.
Pułk
Wielkopolski pod dowództwem płk
Bolesława Mirgałowskiego. Gen.
dyw. był Władysław Bortnowski,
dowódca Armii „Pomorze”.
W
1939 pułk skład 15 Dywizji Piechoty dołączył do
Armii „Pomorze”.
Początkowo
pułk znajdował się w odwodzie 15 Dywizji Piechoty w
rejonie Bydgoszczy. 2 września 1939 roku został
zbombardowany, w rejonie Gogolina, w czasie przemarszu do rejonu
jezior koronowskich. Wcześniej został jednak zawrócony i zajął
pozycje obronne na północ od Bydgoszczy.
5
września organizował obronę na linii Solec
Kujawski-Kobylarnia, a 6 września odpierał niemieckie
ataki (50 DP) w rejonie Łęgnowa. W dniu 9 września zajął obronę
na zachód od Brześcia Kujawskiego.
W
dniach 9 – 14 września wziął udział w bitwie nad Bzurą
osłaniając kierunek północny (np. 11 IX odrzucił atak niemiecki
pod Śmiłowicami). 14 września, w czasie prób likwidacji
niemieckiego przyczółka pod Płockiem (Dobrzyków) poniósł
duże straty. Następnie przeprawił się przez Bzurę i dotarł w
rejon Palmir w Puszczy Kampinowskiej. Tam przeszedł reorganizację.
W
nocy z 19 na 20 września dotarł do Warszawy. gdzie brał udział w
jej obronie do momentu kapitulacji. Po kapitulacji, 28 września,
pułk został rozwiązany. W kampanii wrześniowej poległo ok. 550,
a rannych zostało ok. 900 żołnierzy pułku.
Do
obrony Wielkopolski wyznaczone zostały również:25
Dywizja Piechoty pod dow. gen. bryg. Franciszka Altera (wzmocniona 70
pułkiem piechoty z 17 Dywizji Piechoty)
w rejonie:Krotoszyn-Ostyrów
Wlkp.-Kalisz.
Duże
zasługi w osłonie Wielkopolski Miała Brygada
Kawalerii dowodzona przez gen. bryg. Romana
Abrahama (wzmocniona 55 pułkiem piechoty z 14 Dywizji
Piechoty) w rejonie: Leszno-Rawicz.
14
Dywizja Piechoty pod dowództwem gen. bryg.
Franciszka Włada broniła przedpola Poznania.
26
Dywizja Piechoty pod dowództwem płk. Dypl. Adama
Brzechwy-Ajdukiewicza broniła zaś rejonu Wągrowca.
*Opracowanie
Bartłomiej Grabowski na podstawie: Dziejów Wielkopolski,
Wielkopolanie w obronie Ojczyzny 1939, Poznań 1980; J. Szaflik,
Historia Polski 1939-1947, Warszawa 1987.
**
Fotografia przedstawia żołnierzy 17 Dywizji Piechoty,
prawdopodobnie wykonane w 1939 r.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz